قَالَ الْحَسَنُ بْنُ مَسْعُود: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ علیه السلام وَ قَدْ نُکِبَتْ إِصْبَعِی‏وَ تَلَقَّانِی رَاکِبٌ وَ صَدَمَ کَتِفِی وَ دَخَلْتُ فِی زَحْمَةٍفَخَرَقُوا عَلَیَّ بَعْضَ ثِیَابِی فَقُلْتُ کَفَانِی اللَّهُ شَرَّکَ مِنْ یَوْمٍ فَمَا أَیْشَمَکَ فَقَالَ علیه السلام لِی یَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَاتَرْمِی بِذَنْبِکَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ قَالَ الْحَسَنُ فَأَثَاب إِلَیَّ عَقْلِی وَ تَبَیَّنْتُ خَطَئِی فَقُلْتُ یَا مَوْلَایَ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فَقَالَ یَا حُسْنُ مَا ذَنْبُ الْأَیَّامِ حَتَّى صِرْتُمْ تَتَشَأَّمُونَ بِهَا إِذَا جُوزِیتُمْ بِأَعْمَالِکُمْ فِیهَا قَالَ الْحَسَنُ أَنَا أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ أَبَداً وَ هِیَ تَوْبَتِی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ علیه السلام وَ اللَّهِ مَا یَنْفَعُکُمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ یُعَاقِبُکُمْ بِذَمِّهَا عَلَى مَا لَا ذَمَّ عَلَیْهَا فِیهِ أَ مَاعَلِمْتَ یَا حَسَنُ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِیبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِی بِالْأَعْمَالِ عَاجِلًا وَ آجِلًا قُلْتُ بَلَى یَا مَوْلَایَ قَالَ علیه السلام لَا تَعُدْ وَ لَا تَجْعَلْ لِلْأَیَّامِ صُنْعاً فِی حُکْمِ اللَّهِ قَالَ الْحَسَنُ بَلَى یَا مَوْلَایَ.

حسن بن مسعود گوید: خدمت حضرت ابو الحسن على بن محمد (علیه السلام) رسیدم، آن روز انگشتم ضربه دیده بود، با سوارى تصادف کرده بودم و بدوشم آسیب رسانده بود، در جنجال و ازدحامى وارد شده بودم و لباسهایم را پاره کرده بودند، گفتم: خدا شر تو - روز- را از سر من کوتاه کند، عجب روز شومى هستى. حضرت فرمود: تو هم این حرف را مى‏زنى با اینکه با ما رفت و آمد دارى؟ گناه خود را به گردن بیگناهى مى‏افکنى؟ حسن گوید: با شنیدن این جمله عقل به سرم بازگشت و فهمیدم اشتباه کرده‏ام. گفتم: مولاى من استغفر الله. از خدا آمرزش مى‏خواهم. فرمود: حسن! گناه روزها چیست که شما هر وقت به مکافات اعمال خود مى‏رسید، به آنها دشنام مى‏دهید؟ گفتم: یا ابن رسول الله، براى همیشه استغفار مى‏کنم و این توبه من است. فرمود: به خدا، این دشنامها سودتان نبخشد، و خدا بر مذمت بى‏تقصیرها، مجازاتتان مى‏کند، حسن!! مگر نمى‏دانى که ثواب و عقاب، و مکافات عمل در دنیا و آخرت به دست خداست؟ گفتم: چرا، مولاى من. فرمود: دیگر تکرار نکن، و براى روزها نقشى در حکم خدا قائل مشو. گفتم: بچشم، مولاى من.